v4

No love, no glory

Verdana mı daha çok acı çeker yoksa arial’in gözlerine kaçak bakan italik bir hali mi? Nereden gelirsin sen, böyle ansız, her an gidecekmiş gibi, oysa daha yeni başlamıştık, daha yeni taşınmıştık bu şehre, bu kadar kolay mı herşey, kolaysa bana niye anlatmadı edebiyat öğretmeni, elektrikler mi kesilmişti seni çalışırken, yıldızlı pekiyilerimi hırsızlığı adet edinmiş komşunun haylaz oğlu mu çaldı, sen hep bilmediğim yerlerden soruyorsun.

Çok mu geç kaldık, o kadar çok yağdı mı yağmur, hiç mi yaprak kalmadı ağaçlarda, bir tane bile mi, bahar olacaktı, son olmayacaktı hani, sarı nereden çıktı, geldiğin yerlerde sarı mı sessizlik, bir manası olacaktı herşeyin, ikinin sıfıra giden otobüsene binecektik biz, seni saçlarının dağınık halinden tanıyacaktı kavruk muavin, beni kayıp ilanlarından, turuncu meşrubatlardan isteyecektik.

Sen hüzünlü bir yazının en gülümseyen yerinde çekingen gözlerinle bana bakıyorsun. O kadar çekiniyoruz ki hayattan, daha ne olduğunu anlamadan, anlarmış gibi yapıp aramızdan uzaklaşıyor kuşlar. Bulut olsak böyle olmazdı diyorsun, bulut olsak onlar kalır biz giderdik, içimizdeki uzaklığın başkentinde şakadan kırılganlıklar buluyoruz, caponların hain yapıştırıcıları tutturuyor seni bana, bakma sen, aynaya bakınca aslında mutluyuz.

Seni beklerken kahvenin birisine giriyorum, okeye aranan dördüncü oluyorum birden, sense mahallenin en güzel kızı. Abinden kaçak kalp resimleri çiziyorum bana sigara satmayan bakkalın duvarına, sabahleyin geçerken farkediyorsun, geçiyorum aklından ama sen aklıma gelme, sen geldin mi gitmek bilmiyorsun.

Sonra geç oluyor, uyuyoruz artık, nefesinin değdiği yerlerde üşüyorum, uyku sersemi dudaklarını ufacık açıp beni öpüyorsun, bitiyorum, bittiğim ülkelerin güzel prensesisin sen, kafamdaki karışıklığın gizli mimarı, eski bir defterin son sayfasında nokta konulması gereken yerde duran kocaman bir virgül, devam ediyoruz, biraz daha yaklaşıyorsun.

Seni nefret edebilecek kadar çok seviyorum.