hemşo gitti. sanırım bunalım haline küçücük bünyesi daha fazla dayanamadı ve kendi yaptığı gecekondusunda kimselere birşey söylemeden aramızdan ayrıldı.

garip birşey tabii, ben hiç anlamadığım için hayvansal sevgilerden, garip geldi bana. vedanın insanı, hayvanı olmuyormuş meğersem. arkasından el sallanan herşey, hiçbirşey olmaya akıllara tırnak işareti bırakarak gidiyormuş. sana kalan, yarım yamalak bir güle güle..

Su ağladı birazcık, "hemşo, öldün mü sen?" diye sordu. çocuklar yapar böyle şeyleri, çocuklar kadar masum olduğu için mi kullanıyorum aynı cümlede ikisini, bilmem.

resimdeki capondan, caponyadan hala ve hala nefret ediyorum.