2

Garip bir şekilde belki de tatil rehavetinden ve şehvetinden, ne zaman word’un kalbim kadar temiz bir sayfasını yazmak için açsam yazmamak için kapatıyorum. Ve word dediğin kapanınca insana soruyor, emin misin abi diyor, bak kapatıyorum hata olmasın, kapat koçum diyorum, kapat gidelim, duruyoruz da ne oluyor sanki.

Salı günü yalnız başıma ve annemlerin 30 kere tekrar ettiği gibi tehlikeli bir şekilde 800km yol gelirken beni o kadar km boyunca geçmeyi başarabilmiş yegane araba bmw ile son iki saatte birlikte gitmeye başladık, önümüze gelen yavaş birini önce o solladı sonra da ben ve kırmızı ışıkta yanımda duran amca ile imzaladığımız gizli centilmenlik anlaşması nedeni ile geçebilecek olmama rağmen beyaz bmw’yi arkamda bırakmadım, yarışmadık yani. Benim şehrime pek yaklaşmışken amca biraz yavaşladı, hayrola ne güzel gidiyorduk derken sağa sinyal verdi ve yan yola girip ayrılırken flaşör yaptı. Gariptir ki bazen bazı şeyleri illa konuşmanız gerekmiyor, ufak şeylerin içinden de cümlelerin manalarını çekip çıkarabiliyorsunuz. O flaşör yol boyunca kendisine eşlik ettiğim ve uzadıkça uzayan yolun bitmesine yardımcı olduğum için teşekkür etmek demekti. Ben de korna çaldım ve geri kalan yolda sıkılarak tek başına devam ettim.

Sonra bugün deli bir kadıncağız soğukta nereden bulundaysa elinde ekmekler ile mahalle arasında dolaşıyordu. Ama nasıl kahkaha atıyor, görmeniz lazım, bak dedim Julia sen hayatın boyunca bu kadar içten gülemeyeceksin, farkındasın değil mi? Öyle tabii, en güzeli deli olmak zaten, çok zeki mi olmak istersin çok mu güzel sorusunun cevabı gibi birşey bu, e iyi hoş, cin gibisin falan ama ne işine yarıyor, var mı bir kullanma klavuzun, yok. Uyumadan önceleri en az on dakika düşünüyorum, hayatımı planlıyorum, herşeyin karşısında bir çözümüm var falan, bok ye, o teyzenin yanında yürüyebildiğin gün gel konuşalım.

Beatrice ve kızlar isimli şok yazı dizimiz ise yakında bu ekranda olacak, ananaınanananna, efekt yaptım, allllaaaaa, pek heyecanlı..