f

Bir vakitler kaçıp gitme hayalleri kurardık; buralardan, kalabalıktan, bu insanlardan, böyle işlerden, bu şehirden.

Bir gitme isteği ki sorma gitsin. Sorma çünkü aklı evvel hayatımın duvarına şık duruyor diye asılmış belli ki, belki de biraz edebi. Nelerden yorulurdum o zamanlar ve nelerden arkama bakmadan kaçacaktım bilmiyorum. Ciddi de değildim zaten, ciddi olan adam kazılacak tünellerini düşünür çünkü, biz günü kahramanca kurtarmanın hesabındaydık, şimdi anlıyorum.

Hep böyle mi olur acaba? Geçmiş geçtiğinden mi kolay gözükür, kafana taktığın şeylere gülüp geçeceğini öğrenemez mi insan ya da öğrenmek mi istemez macera olsun diye.. hep gülüp eğlensen sıkıcı olur diye mi dertler icat ederiz sıfır kilometre, canımızı acıtmak canımız olduğunu hatırlamak için mi gereklidir, her insan biraz mazoşist midir hatta bu yüzden mi aşk cazip gelir günümüz dünyasında, acaba?

Oysa şimdi aynaya baktığım zaman farkediyorum ki gözlerim biraz daha yaşlı bakıyor, çocuklar daha bir çocuk gözüküyor o gözlerime, hatırladığım bazı şeylerin takvimine on sene önce diye ekliyorum, hepi topu 3 onluk yıl edecek nefes almam, olsun, belki gizliden hoşuma gidiyordur, yaşlı kurt olacağım ama çok daha iyi bir insan diyen aynı ben değil miyim emeklilik hayallerimde.

Bu iş yani eduardo, kendini kandırma meselesi. missilence’in dediği gibi herşey için bir bahanem var benim, iyi kötü her yaptığımın arkasında akıllıca yerleştirilmiş nedenler. Bir vakitler kaçmak duruyormuş o arkada, bazen eften püften dertler, birgün gelir gençliğim diye yazılar yazarım, ah şimdiki aklım olsaydı derim, yapabilirim. Vaktinde dediğim gibi; insan en güzel yalanları kendine söyler.