beb

bu şehirde, bu şehir istanbulda, bu istanbul şehrinde, şehrin en istanbul yerinde bebek diye bir yer var. ki ben sevmem öyle bir yere adledmeye kendimi, yanlış kullanılmış fiiller gibi, övünülecek birşey değil hiçbirşeye ait olamamak, ucundan azıcık kelime oyunu abisi, vallahi acımayacak, diyeceğim şu; bir pazar öğlesinde bebek, sahilde yürürsün istersen, parkta oturursun, kahvede gazete okursun çay içip, adaçayı da olur, su bile olur, iyi birşey bu, bebek iyi birşey. bu şehir istanbuldan gidersem bu bebeği özlerim ben diye düşündüm, pek başka birşeyi özlemem herhalde, pek iyi birşey değil bu.

oysa sevmek bazen kafa karıştırıcı, bilerek kaybetmek, kaybettiğini geri istemek kasadaki çocuktan, hesabı alabilir miyiz sorusunun bu kadar param yok yanıtı kimi vakitler, kimi vakitler sabaha karşı. sevmek garip bir iş, sabah sekiz akşamları dinlenmek yok, işimi seviyorum diyen insanların işi anlaşılan, müdürünün tüm hatalarını bildiği bir iş ama seni tutar belli ki, sana birşey demez yani, içinden der, dedim ya kafa karıştırıcı, karıştırdığın kadar sevdiğin birşey sevmek, aşkın cümle içindeki hali, aldım verdim ben sana yenildim, uzatılan mikrofona yenildik ama mutluyuz diyebilmek sanki, önümüzdeki maçlara bakacağız, baktık, baktık, kazanmanın kimseye faydası yok, biz oyunu seviyoruz.

sehpanın üzerinde tokan olduğu için seviyorum sanırım seni, bir oyuna benzediğin için sanırım ve o birkaç saniyede ufacık bir kız oluveriyorsun.