öylesine rastlanmış başkalarının bir fotoğrafı üzerine

İşte biz o resmin orasında öylece dururken, belli ki bir yazdı kaçıncı yüzyıldan kalma, ama bizim yazımızdı, farkına varmadan yazdığımız bir fotoğrafın ortasında dururduk da haberimiz yoktu. Akşamüstüydü, neşeli bir günün sonunda yorgun birer sandalyede oturuyorduk, sen ben bizim çocuklar ve öylesine şeylere sıradan gülüşlerimiz. Hayat pek bir basit gözükürdü, evlerin pencereleri kadar sıradan, taş merdivenlere çıplak ayakla basmak gibi garip bazen, geçip gideceği aklımıza bile gelmezdi böyle vakitlerin, gelmesi o dakikaya okkalı bir küfür sallamak olurdu çünkü, o an’ı geçip gitmeyi aklıma getirmezdik ki gitsin, anı olsun diye yaşamıyorduk bunları, bir akşamüstü, bir sen, bir ben, bir de bizim çocuklar.