bozburun

Bozburun diye bir yerdeyiz, Bozburun nedir diye soranlar için c şıkkı şunu söylüyor, kimselerin bilmediği ufak bir sahil kasabası, toplam nüfus kasabanın sakinleri + temmuzun o takviminde tatile gelmiş olan 50 kişi, bu 50 kişinin bir kısmı da biziz. Ufak bir pansiyonumuz var, sabah akşam yemek çıkıyor; sabahları kahvealtıdan gol, akşamları balık balık rakı. Pansiyonun oğlu fırlama bir çocuk, at kuyruğu saçları, sorsan herşeyi anlatmaya hevesli, turist kızlarla çektirdiği fotoğrafları bile gösteriyor isterseniz, pek bir misafirperver. Sonra ismini şimdi hatırlayamadığım ama benim nedense kont dediğim bir köpek, şımarık daha 3-5-8 aylık, koz maça, yerinde duramıyor. deniz, doğa gibi şeylerden bahsetmenin manası yok herhalde, çok güzel olmasa gitmezdik zaten.

Öğlen gözleme yemeye gittiğimiz yerde bir amca var, hopdediks gibi bir amca, yalan değil, gidin görün, sağ sol yapa yapa yürüyor, pantolonu bir karış havada, bıyıkları var beyaz. Çay bahçesi işletiyor işte, ne yapsın, herkes tanıdık zaten etrafta, bir biz tanımadıkız, yabancıyız yani, herşeye yabancı, böyle bir memleket nasıl olur diye bakıyoruz etrafa. Peynirli gözlemelerin hesabını alırken amca diyor ki söğüt diye bir yer var burada, oraya gidin, çok güzel saç kavurmaları vardır, hemen beş dakika buraya.

Dedim ya sessiz sakin biryer, ne kadar olabilecekse değişiklik olsun, gidelim, gidiyoruz, lakin yol sormak gerekli, bir ağacın altında bekleyen dört yaşlı amca görüyoruz, bir ağacın altında öylece oturmuşlar, birşeylerden konuşuyorlar belli ki. Gülüyorum, ama bu yazılacak birşey değil, bir an onların arasına karışmak istediğim için, çok sevdiğim için böyle temiz kimselerin ağaç altı sohbetlerini, çocukluktan kalma, beni de alsalar arasına, Bozburun’da kalsam öylecek, buralara dönmesem hiç, döndük ne oldu, ne olacak.

Camı indiriyoruz, içimizden biri soruyor, amca söğüt nerede, nasıl gideriz? Dördü birden ayağa kalkıyor, görseniz hayat memat meselesi, parçalıyorlar kendilerini anlatacağım diye, eller kollar havada. Sonra içlerinden biri bütün o hayretle izlediğimiz karmaşanın arasında elindeki poşeti havaya kaldırıyor ve bağırıveriyor:

“ badem”

Badem satıyor amca, bizim gibi yoldan geçenlere belli ki, bir torba badem. O kadar tatlı ki, bütün o sözleri kesip, bütün o elleri kolların arasında, badem diyor. Diğer üçü beş dakikalık yolun tarifinde, o ise bademin, badem, daha önemli ne olabilir ki, ne olur olmasın.

Söğüt’e gidiyoruz, yarım saat yoldan sonra, hopdediks amca yanıltmış bizi, bir mahsuru yok tabii. Saç kavurmacıyı bulamıyoruz üstüne, Söğüt denilen yer birkaç çay bahçesi ve evden ibaret çünkü. Bir mahsuru yok dedim ya, geri dönüyoruz.

Dönüşte bizim amcalar hala oturuyor ve araba yakınlaşınca muhteşem dörtlünün içlerinden az önceki ayağa kalkıyor:

“ badem”

Hayatın sırrını arayan arkadaşlar bence bir daha okusun, okuma bilmeyenler sorar ise tek bir kelime yeterli: badem..

Ortaçgil’in şarkısında Bozburun için dediği gibi: içim kıpır kıpır / deniz kıpırtısız