ff

böyle bir zamanlar televizyonda sevdiğim amcaların, teyzelerin, genç ablaların; tabii o umut vaat ettikleri iyi günlerinde, hani gelecekte birşey olur beklentisi, aslında gizli bir menajerlik içgüdüsü de var serde, beğenmişiz ve iyişeyler yapacak o kişi, güveniyoruz. işte o vakitler sonrasında yani, pek birşey olmayıp kıytırık reklamlarda, üçüncü sınıf dizilerin ikinci karakterleri olarak gecenin bir yarısında, kendilerine rastladığımda garip bir huzursuzluk ve tanıdık bir mutsuzluk hissediyorum. üzülüyorum, kendimi onların yerine koyuyorum birkaç dakika, ben uzaktan o hayatın 4-beş dakikasını izlerken pek iyi düşünmüyorsam, onlar geceleri uyumadan önce kaybettiklerine nasıl üzülürler, iyi kaybedenler midir onlar ve ne kadar dert ederler böyle şeyleri, bunları merak ediyorum. 

örnek vereyim desem, ismen değil simaen tanıyorum hepsini, o kadar meşhur olamamışlar yani, ama bak sevgili dostum, benim derdim meşhuriyet değil, tutunamaması, onu da belirteyim. 

gecenin bir vakti, aklıma geldi..