f

Biz kibrit çöpünden adamlarız, yanarız, kimse anlamaz,

siz bilmezsiniz, bir kültablasını özlemek nasıl birşey, sigarayı bir kerecik öpmek nasıl, bilmeyin, anlatmayız,

bir anadolu kasabasının garip terkedilmişliği gibi, öğleden sonra dört, eylül yağmaya başlamış, mevsimlerden maki, hava durumu ağır yaralı, insanlar işinde gücünde, çocuklar ödevlerini çoktan bitirmiş, oyun oynuyoruz, sek sek, saklambaç, biz kibrit çöpleri, sağım solum sen, sobe.

Oysa eve yeni alınmış eşyalar gibiyiz, yabancılık var biraz, biraz gitme isteği biraz sonraki otobüsle, geri. lakin yeni gelmişiz, daha çok şey var hatıra defterleri için, bir kutunun içinde sehpanın üzerinde durup durup bekliyoruz, bekliyoruz, bekleme salonlarında içilmiyor sigara ve kimse kelimelerine güvenmiyor kibrit çöplerinin, seni saymazsak, seni sayamayabilirsek, sıfır bir iki, yanıp gidiyoruz.

Uzakta, çok uzakta, uzak ne kadar uzak gelebilirse bir adama ufak bir ışık görüyoruz sonra, karanlık, çarpım tablosunu ezberlemek kadar zor ne olduğunu tahmin etmek, ağır hikayelerin sonunu mutlu bitirmek kadar yazık günah, biz, yani kibrit çöpleri yani o resmin bir parçası olmaya çalışan şeyler, yani dağılmış bir bütünün o ışığa özenen halet-i ruhiyeleri, toplasan da çarpsan da birşeye benzemeyecek olan bitenler, en güzeli, yak bizi, ellerinden, yavaşça.

Bir marketin raflarındayız, para üstü kaderlerimizin sahibi marketçi amca, biraz sinirli, biraz kızgın, hayat zor, hep birlikte seni bekliyoruz, sen hiç sevmedin çünkü çakmakları, kokun demiştin bir keresinde, kokun beni öldürüyor,


Siyah, okumuyorsun*