‘bana biraz şarap verir misin?’ diye arkadaki odadan bir ses duyuldu, Elif yerinden kalktı, usulca mutfağa doğru yürüdü. Mustafa, Elif’in gidişine baktı, sehpanın üzerindeki paketten sigara almak için uzandı, işte tam o sırada belli belirsiz iç çekti, bir şeylere üzülen insanların her şeyinden belli düşünceli hali yüzüne oturdu. Elif dolaptan çıkardığı şarabı bir bardağa koydu, İsmail şarabı hep su bardaklarında içmeyi severdi, Elif bunu iyi bilirdi ve böyle zamanlarda en iyisi İsmail ne derse onu yapmaktı. İsmail’in odasının kapısını açtı Elif, al dedi, teşekkür ederim dedi İsmail olanca kibarlığıyla, birkaç saniye Elif’e baktı, seni de yordum dedi, Elif bir şey demedi, Elif çok şey dedi, Elif gülümsedi bunu neden yaptığını bilmeden, Elif’in aklından onca güzel zaman geçti, Elif’in aklı karmaşık bir takvim oluverdi.

İsmail yazmaya başladı.

“ ne diyeceğimi bilemediğim tüm insanlara; bir gün öleceğini hiç düşünmemiş krallara, onların iyi kalpli kızları, nam-ı diğer güzel prenseslerine, keşke ben de öyle el bebek gül bebek büyüseydim, olmadı; her şeyin hep kötü yanını gören orta yaşlı teyzelere ki onlar bir gün söylenecek bir şey bulamazlarsa hazin sonumuz gelmiş olacak; Türkçe dersine matematik defterini getirmiş ve akşam evde her şeyi temize çekmek zorunda olan ilkokul üç çocuğunun, ilk kasetini alıp defalarca dinlediği gece, işte ben o gecede sonsuza kadar dönüp durabilirim; 1953’ün sonbaharından kalma bir fotoğrafın arka bir yerinde yürürken, istemeden o fotoğrafa girmiş amca, bir ölü olarak başka bir insanların salonunda öylece nasıl duruyorsa, ben senin hayatında öylece durabilirim; uykuları giderek kısalan insanların yaşlandıklarını böylece anlamaları gibi, sağ omzunda sebepsiz bir ağrı duyan kimseleri hep biriler terk eder, kimse bunu bilmez oysaki işte tüm bunlar senin yüzünden, senin, yüzünden, bu kelimeler yine sana yürümeye başladı, oysa daha, neyse.”

Ne yapacağız Elif diye sordu Mustafa bir soru işaretinin eksikliğini çekerek. Artık içeriden susmuş daktilonun sesleri geliyordu. Bilmiyorum dedi Elif, artık ben de bilmiyorum, sen de şarap içer misin? İçelim madem dedi Mustafa, kaç senedir tanıyordu İsmail’i, on yedi mi, öyle bir şeyler, bu adam dedi, bak düşündüm ortaokulda tanışmışız, o zaman da garipti, garipti yani, bazen bir hafta bir şey konuşmadan gelir yanında durur, bazen durmadan ufak tefek şeyleri anlatırdı, bir keresinde okuduğu bir kitapta bir kralı varmış kralı diyorum, zannedersin kendisi binaltıyüzlere geri dönmüş, kızı varmış, zalimmiş, on gün boyunca hiç bıkmadan bu adamın hikayesini anlattı, halkına ne yapmış, kimlerin topraklarını elinden almış zorla, aslında kraliçeyi sevmezmiş hiç ama sırf tacına laf gelir diye bir şey demezmiş falan filan, ne düşündüyse artık, sırayla hepimiz küfrettik o krala, on gün boyunca bir kralı dinledik, sonra dediğim gibi susardı zaten, o zaman da konuşmasını isterdik. Sen daha iyi bilirsin gerçi, kime ne söylüyorsam.

Kime ne söylüyordu? Ah bu Mustafa’nın bazen her şeyi unutan patavatsızlıkları.

Elif yine yerinden kalktı, uyumuştur, uyuyakalmıştır belki diye düşündü, düşünmek umut etmenin yarısıdır, İsmail böyle yazmıştı bir keresinde. Odanın kapısını araladı:

-                -     İyi misin İsmail ?

İsmail durdu bir müddet;

-                 -   İyiyim, düşünüyordum sadece, fazla bile düşündüm, ama ne yazacağımı düşünüyordum, başka şey değil, seni de yordum yine, sağol ama, bak şimdi ben bu daktilonun başında öyle mutluyum ki..

Öyle mutluydu ki. Öyle yazacaktı:

‘ bazen zamanın durduğunu hissediyorum, yelkovanla akrep arasında sıkışıp kalmış zaman nasıl böyle hareketsiz kalmaz zaten ona hayret ediyorum. Bazen dik bir yokuşun başına gelmiş, yavaş yavaş merdivenlerden yukarı çıkacak gücü toplamaya çalışan ihtiyarlar gibi hissediyorum, hissetmek de iyi bir şey anasını satayım, hani çıkamayacağımı da biliyorum, öylece duruyorum, öylece durmak, bir şeylerin kıyısında öylece durmak, mutluyum sanırım, birisi sorunca cevaplamak kolay değil, insan ne hissediyorsun diye sorulunca mutluyum demekten utanır mı? Ben utanıyorum. ‘

Elif biraz daha şarap ister misin diye sordu Mustafa’ya. Elif’in başka bir şişe daha açacağını marketteki çocuklar bile biliyordu da, böyle sorulunca, Mustafa sadece kafasını sallayarak evet diyebildi ve tüm cesaretini toplayarak bir soru daha sorabilirdi:

-            -   Dilara aradı mı Elif?

-            -  Aramadı.

-            -  Ne dedin sen ona?

-             - İsmail dışarıda dedim, Mustafa’nın evinde, gelip gör istersen dedim. Gelirsen ara dedim, aramadı.  

Şimdi biz insanoğlu adli vakalara suçlular ararız, her şeyin bir sebebi vardır, bir cinayet varsa katil her zaman vardır İsmail’in dediği gibi. İsmail işte bu şarap içen iki insan açıkça söylemese bile kendi katilini kendisi seçmişti. İsmail bir gün gelip Elif’e başka birisinin varlığından bahsettiğinde ve o bahsi geçen Dilara’yı cümle içinde, gözlerinin içinde, sesinin o çok da aşina olunmayan tınısı içinde saklayamadığı zaman, Dilara’yı kendi elleriyle teslim ettiğinde, onca İsmail’in intihar teşebbüsleri boşa çıkıvermiş, uzun zamandır aranan suçlu cezası neyse çekmek için kendi kendine teslim oluvermişti. Şimdi kimse Dilara’nın masum bir köylü olduğuna, kralın kendisine dertlerini anlattığı bir gece, sadece kral olduğunu anladığı için, belki de hayatında ilk defa bir kral görüp masum kız çocukları gibi dinlediği için bu hikayenin bir parçası olduğuna ihtimal dahi vermezdi. Çünkü kral o köylü kızın haberi bile olmadan onun peşinden gitmeye karar vermiş, olan kraliçeye olmuş, kral tüm açık sözlülüğü ve kendisine söylediği yalanlar ile birlikte bu lüzumsuz masala inanıvermişti. Dilara bilmeden ucundan dokunduğu garip bir şeyin içinde şimdi en iyi yardımcı kadın oyuncu gibi durmak zorundaydı. Elif’in bilmediği, İsmail dışarıda dediği zaman, Dilara’nın İsmail’in neyin içinde olduğunu bilmemesiydi. İçeriden daktilo sesi yeniden duyuldu:

‘ sana hezeyanlarımdan bahsetmek isterim, içimdeki o sesin bana ne yapmamı söylediği, benim de karşı koyamadığım ve bundan da anlamsız bir zevk aldığım zamanları söylemek isterim. Bunlar seni korkutabilir. Maalesef sana bunları anlatıyorum, anlatıyorum ki kendim de duyabileyim. Sana bunları beni sadece sen kurtabilirsin diye söylüyorum. Bu iş ne kadar ilgini çeker ondan da emin değilim. Seni benim kurtarıcım olabileceğin için mi seviyorum, seni seviyor muyum, ne kadar biliyorum ki seni, işte bunlar dönüyor kafamda, korkma, ben sekiz yaşından beri böyleyim. Senden de bir şey istemiyorum, dediğim gibi beni sadece sen kurtarabilirsin, ben böyle inanmak istiyorum, belki bir kurtuluşum olduğuna inanmak istiyorum, bilmezsin ama ben son derece bencilim. ‘

Uyuyakalmıştılar. Daha fazla dayanamamıştı Mustafa, Elif ise şaraplar. Bir yerde kalacaksan en iyisi uyuyakalmaktır diye yazmıştı İsmail. Elif gözünü açar açmaz içeri koştu, İsmail yerinde yoktu. Masanın üzerinde bir sürü kağıt kalmıştı, daktilonun sesleri. Geriye dönerken masanın üstüne kısa bir not buldu:

‘ hastaneye geri dönüyorum, bir taksi çağırıp giderim birazdan. Hala nasıl nazımı çekiyorsunuz anlamış değilim. Bir müddet ziyarete gelmezseniz bu hepimiz için en iyisi olur sanırım, deliliğin ucunda duran bir adamı normal sayılabilecek hayatına onca uğraşarak bir gece de olsa çıkardığınız için teşekkür ederim. Merak etmeyin, orada benim gibilerden çokça var, çoğu da iyi insanlar, muhtemeldir ki ben de arızalı olduğumdan geçinip gidiyoruz, belki bir gün aranıza başka şekilde dönerim ama ihtimaldir ki bu da pek mümkün değil, şu an hiç de önemli değil. Böyle sabaha kadar yazmak iyi oldu benim için, çocukken annem babam televizyon izlerken nasıl uyumayı seviyorsam siz içeride iken yazmayı da o kadar seviyormuşum meğerse. Elif, beni affet, beni bir değil, defalarca affet; Dilara dediğin mutsuz bir masalın olmayan kahramanı, bunu da bilmeni isterim, bu bildiğin bizim hikayemizde nokta, virgül; önemlidir ama, sana söylediğim onca şeyden sonra, o kızın masum olduğunu bilmen önemlidir; bu seni hala sevdiğim anlamına gelmez, işte bu da delilere bahşedilmiş açık sözlülük olsa gerek ama en azından bir kişiyi daha aklamak demektir, insanın düşünecek çok vakti olunca kendi katilini bile kendisi seçiyor, benim ki benim, sen elinden geleni yaptın ama kurtarmaya gücün yetmezdi zaten, bunu bil istedim. Bazen gerçekler benim bile hoşuma gitmiyor ki bilirsin ben deli gibiyim, ama gerçekleri bilmek iyidir, güzeldir, acıdır; bu o kadar acı da değil, delinin biri bir yalan uydurur bazen, işte ben o yalan- ne kadarı yalansa artık, seni o kadar acıtmasın istedim.’

Sonra Dilara aradı Elif’i öğleye doğru, dedi ki Elif’e, Elif’in bu hikayede kim olduğundan habersiz, geleyim bir yardımım dokunacaksa dedi, insanların olanca masumluğu. Yok dedi Elif, seni de rahatsız ettik kusura bakma, senden bahsetmişti İsmail, bir an panik yapıp aradım ama merak etme. İsmail dışarıda demiştin diye sordu Dilara, onu anlayamadım, dışarıda ne demek, beni uzun zamandır aramıyor, başına bir şey gelmedi umarım. Elif biraz düşündü, biraz daha düşündü, yok yok merak etme, her şey yolunda dedi.

‘Sonra içeriden daktilonun sesi gelmedi. ‘

Böyle yazdı İsmail.